TALAGA PANGANTÉN

Ku Prayoga Adiwisastra

     Handapeun langit peuting, katémbong dua rumaja keur diuk ngaréndéng, husu ngaderes hartining jempling dina haténa sewang-séwang. Sedeng talaga, talaga nu satia maturan hareupeunana, geus boga kayakinan yén Gusti geus ngirimkeun éta dua insan pikeun dilenyepan ku dirina. Malah éta talaga ti béh ditu mula geus pohara nganti-ngantina kana ieu kajadian. Ari itu beungeut cai talaga ukur wasa némbongkeun riak-riakna, tangara milu nyaksi turta nengetan kana sagala usik jeung malikna éta dua insan.

    Geus sapoé duanana ngajanteng di sisi talaga. Baheula, waktu téh keur maranéhna mah lain pikeun dipikasieun atawa dipiharep kadatanganana. Da keur maranéhna mah lalampahan lilana waktu téh gumantung kana kumaha cara ngadongkanganana. Maranéhna bisa laluasa ngalanglang ka mangsa iraha baé, ka jaman mana baé. Maranéhna kari milih rék tanggal, bulan, jeung taun sabaraha pikeun poé kamari, poé ayeuna sarta poé isuk. Bet ayeuna, waktu téh teu bina ti hinis nu nyérését, nyebitan waruga jeung batin duanana.

     Nu maké syal kayas katémbong nangtung lalaunan. Éstu nangtung téh saenyana, taya ngaléngkah sapisan. Paneuteupna museur kana talaga hareupeunana, kawas nu hayang neuleuman jerona talaga jeung haté nu diuk katuhueunana. Sedeng nu diuk katuhueunana téa, nu dijékét biru, sirahna tina tungkul lalaunan tanggah neuteup anteb ka nu maké syal kayas. Duanana ngarasa bisa silih jugjugan haté ku kaayaan jempling kawas peuting éta. Jempling nu lain ukur duméh taya sora ti alam sabudeureunana, tapi jempling ku teu nyoarana lisan séwang-séwang.

     Sabot kitu, paroman nu maké syal kayas robah meueusan. Kawas nu ngeueum sarébu pananya.

     "Kang, lalampahan balayar urang téh rék ka mana balabuhna? Geus lawas léngkah urang leungiteun pangjugjugan. Kawas nu keur anteng balayar, tapi saenyana mah katambias. Bet itu kalakay mah da geus puguh deui ka mana tujulna, balabuhna hareupeun urang sanggeus cacap ngangkleung dina riak-riak talaga. Balikanan urang, bet teu béda ti jalma nu kurang ingetan. Bongan Akang. Bongan Akang nu ngayun-ngambing kayakinan. Ti mimiti tepung, taya reureuhna Akang nyarita perkara mupusti asih. Enya. Ayeuna pikiran Akang enya-enya geus heureut. Katompérnakeun, éta sora téh geus teu deui namper dina lelembutan. Tuda geus jadi kacapangan, malah geus jadi harti dina réa buku, yén cinta téh mumunggangna kaéndahan. Tapi naha hal nu hambar, malah peuheur balukar tina éta cinta teu jadi harti jeung kacapangan?

     Saenyana mah ieu waruga jeung batin téh geus leuseuh balas nunutur Akang. Awak gé teuing ku lungsé, leuwih rampohpoy ti batan saméméhna. Meureun balas dalit turta teu weléh satia ngukuntit. Lah, boa ieu léngkah téh teu bisa disebut nunutur, da kapan nu dituturkeunana gé geus leungiteun udagan.”

     Duanana taya nu ngedalkeun lisan. Tapi duanana bisa silih jugjugan eusining haté séwang-séwang. Pon kitu deui itu talaga gé geus engeuheun kana kedaling batin duanana. Tapi talaga teu wasa ngagareuwahkeun, turta teu bisa neguh kana sagala hal nu bakal karandapan ku dirina katut éta dua insan. Éta kajadian di sisi talaga téh lir paguneman batin nu teu reureuh gumuruh sajeroning jempling.

     Nu maké syal kayas gék diuk deui. Manéhna geus saged keur nampa jawaban ti lalaki nu diuk katuhueunana. Sedeng nu dijekét biru katangén obah diukna, teu lila jung nangtung. Paromanna gé katémbong robah.

     “Ditya, geuning anjeun teu baé nyarita? Geus lawas urang ukur diuk paréndéng. Antukna mah paheneng-heneng baé. Tapi Akang geus bisa ngalelebah eusining haté anjeun. Tangtu anjeun gé geus ngemu rébuan alesan pikeun anteng ngabigeu. Malah kasimpé talaga hareupeun urang gé moal mapakan kasimpé diri anjeun.

     Enya. Urang téh keur pada-pada nyanghareupan masalah. Masalah anjeun téh tangtu sabab ngarasa diulinkeun ku Akang. Saenyana éta mah masalah nu dijieun-jieun ku anjeun sorangan. Mun téa anjeun teu bisa ngungkulanana, keun sina éta masalah nu ngaréngsékeun anjeun.

     Sedeng masalah Akang sorangan, boa teu ieuh jadi pikiran keur anjeun mah. Da masalah anjeun mah huluwotanana lain ti Akang. Ceuk tadi gé jolna ti pangrasa jeung panyangka anjeun sorangan. Hartina, anjeun geus ceuceub ka diri anjeun sorangan. Da nu dipiceuceub ku jalma nu keur mikangéwa mah taya lian ti dirina sorangan. Jeung deuih taya gunana anjeun nyaho kana masalah Akang.”

     Talaga beuki ngolotan baé. Rungkun jeung jujukutan beuki rembet na sapanjang biwir talaga jeung haté éta dua insan. Malah nu katara beuki ngolotan téh lain talaga baé, tapi waruga éta dua insan gé milu ngolotan. Katémbong huis geus mimiti renung dina sirah duanana. Kawuwuh beungeut duanana katémbong beuki haropak baé. Tapi talaga angger baé sabar nganti-nganti kajadian naon deui nu bakal tumiba. Ku beuki ngolotanana umur, talaga beuki wijaksana. Talaga boga pangrasa yén ngalap luang mah bisa ti mana baé tur ti saha baé, sok sanajan ti manusa nu mindeng nyieun talajak culika.

     Nu maké syal kayas dina paromanna katara aya rék nu dikedalkeun, tapi ayeuna mah teu deui nangtung cara saméméhna. Boa balukar tina beuki ajurna awak. Manéhna angger diuk kéncaeun beubeureuhna.

     “Kang, saenyana ieu awak téh geus rangsak, tur ieu jajantung ketegna geus mimiti ngirangan. Tapi kasatiaan lain perkara nu babari ditilarna. Pasini nu lawas dicangreudkeun geus moal bisa diudar deui. Sabab Akang sorangan nu geus maheutkeun pasini, yén moal lila deui gé urang bakal kakurung ku hukum, sah ku nikah. Kitu pisan omongan Akang nu kungsi kapireng. Tapi bet ayeuna, sagala pasini ngan kari kelemengna, taya buktina sapisan.

     Cenah éta ieu diri ti tatadi ngaheneng baé, saenyana mah taya alesan nu ngalantarankeunana, kawas Akang nu teu daék ngasongkeun alesan jeung sabab pangna Akang teu baé balaka. Saenyana ku talajak Akang nu teu baé balaka, geus jadi tangara yén dina diri Akang téh enya-enya aya masalah. Lain. Lain ieu diri nu ngaréka-réka masalah. Atawa malah boa Akang sorangan nu nyieun éta masalah. Mun téa mah disebut midua. Enya. Akang téh geus midua. Akang leuwih milih tur mihéman kana mulasara masalah ti batan mulasara ieu haté. Sedeng ieu diri tangtu bakal baruntak, moal ngantep kitu baé mun téa Akang enya-enya geus midua. Ayeuna, leuwih hadé Akang balaka baé, saméméh ieu waruga beuki ajur ku gangasna baruang hawa beurang jeung peuting. Taya hartina Akang hantem baé nyidem tur ngagayem bangbaluh.”

     Padungdengan di sisi talaga beuki ngaguruh baé. Éta dua insan silih nganaha-naha kana sakur rusiah nu dikeueum ku béné-beureuhna. Langit luhureun talaga ngirimkeun guludug nu teu reureuh tinggeleger, geusan méré tangara teu panujuna langit kana réngkak reujeung ketak éta dua insan nu keur sumedeng lewang luwang-liwung.

     Teu béda jeung nu maké syal kayas, nu dijékét biru gé geus teu kaduga malik najan ukur sausik. Da sagala usik geus diatur ku Gusti nu ngusik-malikkeun usik. Da enya atuh, geus dua poé maranéhna ngajanteng di dinya téh. Katémbong awakna mimiti ngageter. Keureutan beungeutna geus mirupa lalaki tengah tuwuh. Keureutan beungeut nu kuduna lila kénéh mirupa ka manéhna.

     “Mun awak anjeun geus karasa rangsak, satemenna awak Akang gé geus remek. Sok sanajan kitu, Akang masih bisa neger-neger manéh. Akang cadu mun kudu némbongkeun kateudaya hareupeun anjeun. Rumasa. Akang kungsi maheutkeun jangji. Pasini nu ku anjeun teu bisa disebut pupulasan. Malah kapan nyabit-nyabit hukum jeung nikah sagala. Tapi naon hartina éta pasini nu geus lawas dipaheutkeun, mun ayeuna Akang sorangan geus jalir tina éta jangji? Sagalana geus kapalang, Ditya. Akang geus katalanjuran ngalajur napsu. Sakali deui. Rumasa. Akang geus aya pikir kadua leutik. Aya nu dianjing cai. Tapi lain aya pikir kadua leutik cara biasana. Lain katarik birahi ka anjeun pikeun nu kadua kalina. Harita, mangsa Akang ka imah anjeun cara sasarina, Akang bet aya jorojoy ka awéwé nu harita datang nyuguhan ka rohangan tamu. Laju baé ditalék. Horéng éta awéwé téh indung anjeun. Tapi bet keureutan beungeutna teu kawas indung. Taksiran mah ngan sababaraha taun géséh umurna jeung anjeun. Éstuning kawas lanceuk anjeun baé. Anjeun tangtu moal engeuh, sabab harita kapan anjeun kawasna keur anteng dangdan kénéh di kamar. Ti harita, Akang jeung manéhna pupuasan nyeuseup kareueut asmara, silih umbar héhégak napsu dina oléng lautan birahi. Bongan. Bongan indung anjeun nu ngaladénan kahayang Akang. Jeung deuih bongan anjeun nu hirup pinuh ku panyangka. Ayeuna, seug baé anjeun rék boga pikiran jeung ketak naon baé kana lampah Akang. Da kapan sakumaha kahayang anjeun, Akang ayeuna geus balaka kana saniskara lalakon nu geus disorang.”

     Langit peuting luhureun talaga ngadadak tingkolényay, tingbarasat ku jorélatna kilat. Guludug tinggeleger silih susul jeung tatit. Sorana mutuh wuwuh gumuruh, handaruan. Ngeundeuk-ngeudeuk haté éta dua insan nu keur dirungrum liwung. Pon kitu deui talaga hareupeun maranéhna gé bangun nu panujueun kana katugenah langit. Tatit disina laluasa ngalangkang dina beungeut cai talaga nu keur sumedeng peteng ku meredongna peuting.

     Guludug jeung tatit di langit kawas nu méré tanaga ka nu maké syal kayas. Jajantung manéhna ngadadak ratug satutas ngadéngé omongan beubeureuhna. Ngaranjug lain meumeueusan, reuwas lain dikieuna. Tuda saha awéwéna nu ihlas nampa talajak hianat kawas kitu peta. Mana komo ieu beubeureuhna katarik birahi ka nu jadi indung sorangan.

     “Kang, sukur Akang geus balaka kana sagala kalakuan hianat jeung culika Akang. Tapi ieu haté tetep teu bisa babari nampa. Mun Akang geus ngarasa katalanjuran ngalajur napsu birahi, ieu diri gé geus katalanjuran kahuru napsu. Akang tadi geus nyarita yén ieu diri seug baé rék boga pikiran jeung ketak naon baé gé kana lalampahan Akang. Heug, ayeuna éta omongan bakal dicumponan.”

     Jung, éta nu maké syal kayas téh nangtung. Dak dumadak awakna karasa jagjag. Teu deui rampohpoy cara saméméhna. Aya tanaga nu datangna tina kalara jeung kapeurih. Pikiranana geus teu jejeg, liwung nu banget pohara. Koréléng leumpang ka tebéh kénca, ka handapeun tangkal camara. Ari itu nu dijékét biru mah teu engeuheun kana paniatan bébénéna. Manéhna ukur ngarérét sakeudeung, tuluy ngeluk tungkul deui. Sedeng nu disyal kayas mah anteng neuteup ka lebah handapeun tangkal camara. Kasampak dina taneuh aya kai ngagolér sagedé bitis, nu mémang ti tatadi mula geus diniatan dina pikiranana éta kai téh rék dipaké pikeun ngala pati beubeureuhna. Nya laju baé dicokot, dicekel ku dua leungeun pageuh naker. Koréléng nu disyal kayas rerencepan ngeteyep ka tukangeun beubeureuhna. Sanggeus nepi ka lebah tukangeunana pisan, teu antaparah, éta kai téh diteunggeulkeun kana sirah beubeureuhna. Nenggel pisan kana sirah lebah tukangna. Atuh nu dijékét biru tuluy rubuh niba kana taneuh. Awakna geus teu usik teu malik. Ningali nu dibabuk geus teu walakaya, nu disyal kayas gagancangan muru awak beubeureuhna, tuluy baé digusur ka sisi talaga, laju disurungkeun kana cai talaga tepi ka titeuleumna.

     Sanggeus sawatara lila, katingali awak beubeureuhna geus ngambang dina talaga. Sajongjongan mah éta bugang beubeureuhna téh hantem diteuteup. Anteb.

      “Kang, ku cara kieu haté téh bisa lipur deui. Ayeuna ieu diri teu deui kahuru ku napsu. Ieu haté geus tingtrim. Leuwih hadé Akang nemahan pati ti batan nu jadi indung miheulaan nyeuseup giungna buah gandrung. Ayeuna urang bisa laluasa panganténan, Kang! Urang moal deui kaganggu ku indung. Urang sakeudeung deui bakal dirapalan, Kang!”

                                           

                                                       ***

Mangle No. 2391

BABALIK PIKIR

Ku Prayoga Adiwisastra

Handapeun iuh-iuh tangkal kérsen nu keur sumedeng baruahan, Bah Amin diuk nyanghunjar bari teu weléh gegeber ku dudukuy samakna, tuda poé keur meujeuhna panas mentrang-mentring. Di dinya, manéhna ngadon reureuh sanggeus nanggung sampeu ti kebonna. Katémbong késang ngagarajag dina kulitna nu geus paréot, urat-urat leungeunna katingali mani raranteng. Gigireunana katémbong aya rancatan disarandékeun kana tangkal kérsen, carangka dua siki nu metet ku sampeu, sarta salang nu disina ngagapuy kana taneuh.

“Mana teuing bakal mucekilna peuyeum téh, sampeuna gé mani loba ayeuna mah,” ceuk Bah Amin bari pinuh ku pangharepan.

Keur kitu, ngadadak ku Bah Amin kadéngé sora tan katingalan, kawas paguneman nu teu katingali jirimna. Sanggeus hantem dilieukan dilelekan, horéng éta sora téh bijilna ti rancatan, salang, carangka, jeung sampeu gigireunana.

“Aéh, geuning nu bieu nyoara téh aranjeun opatan!” ceuk Bah Amin.

“Bener, nya kuring pisan,” ceuk rancatan, salang, carangka, jeung sampeu mani rampak.

“Naha naon nu ku aranjeun tadi diobrolkeun téh?” Bah Amin panasaran pisan.

“Hih, tangtuna gé ngalibetkeun anjeun,” rancatan mangnémbalankeun nu séjénna. “Kieu sabenerna, kapan urang téh geus lila pisan babarengan, lain?”

“Teu salah deui, aranjeun geus satia mantuan kuring nanggung sampeu sakitu lilana. Palebah dieu, kuring nganuhunkeun pisan,”

“Keun sual éta, ayeuna mah kuring hayang nepikeun katugenah nu salila ieu ukur disidem digayem dina kereteg jeung angen-angen,” ceuk rancatan deui.

“Heug, pok geura caritakeun hiji-hiji!”

“Sabenerna awak kuring téh mindeng karasa cangkeul jeung nyeri alatan unggal poé dipaké muntang ku salang jeung carangka, tur momot carangka téh aya di tengah awak kuring nu tuluy ditanggung kana taktak anjeun. Ku kituna, ti semet ayeuna kuring ménta eureun tina nanggung carangka, jeung sampeu.” ceuk rancatan daria pisan.

“Geus kaharti omongan anjeun, rancatan. Ayeuna kuring hayang ngadéngé ti anjeun, salang!” ceuk Bah Amin ka salang nu ngagapuy kénéh kana taneuh.

“Teu jauh béda, kuring gé remen ngarasa nyeri awak, da unggal poé dipanteng dibatek keur nanggung carangka jeung sampeu. Cara rancatan baé, kuring ménta eureun nanggung carangka, jeung sampeu.” ceuk salang.

“Kaharti pisan, salang,” ceuk Bah Amin bari unggut-unggutan. “Ayeuna bagéan anjeun, carangka!”

“Kuring ménta eureun tina dieusian ku sampeu. Cindekna mah mundur tina digawé jeung anjeun. Marukan teu cangkeul jeung beurat kitu awak kuring dieusian ku sampeu tepi ka mucung? Jaba bari gugulayunan dikaitkeun kana salang!” omong carangka.

“Ngan sakitu baé, carangka?” Bah Amin nalék.

“Saheulaanan mah cukup.” témbal carangka

“Panungtung, bagéan anjeun nu nyarita, sampeu!” ceuk Bah Amin ka sampeu nu patétéép dina carangka.

“Anjeun mah moal ngarasakeun kumaha ripuhna kuring patutumpuk dina carangka, komo deui nu panghandapna mah. Katambah kuring geus ngimpleng bakal pohara nyerina kulit kuring dipesék disisit, tuluy dikumbah, diseupan, dipurulukan ragi, tepi ka didahar ku manusa cara babaturan kuring. Ayeuna kénéh kuring ménta mundur tina digawé jeung anjeun. Kitu lain, dulur-dulur?” ceuk salasahiji sampeu nu pangkolotna.

“Bener, bener, bener!” ceuk sampeu nu séjénna mani sahéng.

“Aranjeun opatan geus pada-pada kabagéan nyarita. Ayeuna kari kuring nu nyarita, lain?” ceuk Bah Amin.

“Nya kitu pisan,” ceuk rancatan.

“Aranjeun opatan sarua pada-pada geus ngedalkeun katugenah alatan capé dibawa nanggung sampeu jeung kuring. Heug, paménta aranjeun opatan ku kuring bakal ditedunan. Tapi saméméh kitu aya saratna,”

“Naon saratna?” ceuk salasahiji sampeu giak pisan.

“Saratna, kuring ménta aranjeun pikeun nu pamungkas mantuan kuring nanggung sampeu ka imah Cép Adun. Kumaha kira-kirana?”

Rancatan, salang, carangka, jeung sampeu kadéngé patingkecewis ngabadamikeun. Teu lila pok sampeu nu pangkolotna nyarita.

“Heug atuh, ngan kahadé anjeun ulah jalir kana jangji.”

“Sing percaya, moal jalir kuring mah.”

Gap Bah Amin kana rancatan, tuluy salang hiji-hiji dikaitkeun kana tungtung rancatan hareup jeung tukang. Tuluy rancatan téh ditanggung. Leumpangna rumanggieung bari nanggung sampeu téh, da puguh geus sakitu kakolotanana.

Barang nepi ka imah Cép Adun, kasampak aya keur ngabaheuhay dina korsi di tepas. Sanggeus Bah Amin sidik éta téh Cép Adun, cag baé tanggunganana diécagkeun.

“Punten!” ceuk Bah Amin rada bedas.

“Mangga,” témbal Cép Adun bari nyampeurkeun. “Aya naon, Bah?” omong Cép Adun deui.

“Abah téh hoyong karaosan sampeu ku Cép Adun. Tah, ieu sampeuna dua carangka,”

“Ah, keur naon? Da teu beuki kuring mah. Dina ku kuring dijualna gé iraha teuing sampeu hargana mahal?” témbal Cép Adun bari nyeuneu. “Mending gé piceun baé ka walungan jeung tanggunganna, da euweuh gunana!”

Rét Bah Amin kana tanggungan sampeu. Katémbong rancatan, salang, carangka, jeung sampeu pohara ambekeunana ka Cép Adun, tepi ka tanggungan sampeu téh oyag, méh baé sampeu nu dua carangka téh bahé. Ngan hadéna sampeu nu pangkolotna nyarita ka Bah Amin kalawan titih-rintih.

“Hampura kuring jeung nu séjénna. Geuning leuwih peurih karasana disapirakeun ku batur batan nyareri awak balas mantuan anjeun. Leuwih hadé hirup aya mangpaatna keur batur najan capé jeung peurih gé. Ti semet ayeuna, kuring, carangka, salang, jeung rancatan jangji moal rék eureun kumawula ka anjeun.”

Paroman Bah Amin katingali marahmay, tuluy imut ngagelenyu, leleb pisan.

***

Plered, 2012

Mangle No. 2368

Katalanjuran

Kénging Iman Nurdin M-Top

Uteuk tingarutek. Ngeprukkeun ideu jeung élmuna. Élmu pulitik. Élmu pangalaman. Élmu ngawayuh. Uteuk digerung-gerung cara mesin. Diromusakeun saban mangsa.

Angin nu nurih jajantung, liver, bayah jeung saawak-awak saban janari, teu dirasa. Hantem uteuk sina digawé ngeprukkeun ideu jeung élmuna. Diromusakeun sangkan bisa ngendag-ngendag dunya. Ngendag-ngendag kapanasaran parapangarang.

Uteuk tingarutek. Ngeprukkeun ideu jeung élmuna. Beurang kasilih ku peteng. Pon kitu deui sabalikna. Batur sakasur diculkeun. Tunggul rahayu dibaeukeun. Pangéran dipopohokeun.

Dipidangkeun dina lapak 10 Juli 2012 04:34:39

Jarapah

Ku Iman Nurdin

Kacaritakeun di alam baheula saméméh ayana manusa, horéng jarapah jeung gajah mah geus hirup babarengan. Nanging hirupna téh teu akur papadana. Anu jadi cukang lantarana mah sakadang gajah téh sok moyokan waé sakadang jarapah anu pendék. Da baheula mah suku jeung beuheung jarapah téh teu cara ayeuna.

Basa sakadang jarapah keur ngadaharan jambu aér karesepna anu ragragan tina tangkal, sakadang gajah laju datang nyampeurkeun. Moyokan sakadang jarapah sateker-kebek.

“Dasar pendék. Ngadaharan jambu aér meunang mulung. Kotor deuleu! Jaba nu di handap mah geus galenjur. Yeuh jiga déwék atuh ngala langsung tina tangkalna.”

Sakadang gajah ngala jambu aér tina tangkalna langsung maké tulaléna anu panjang. Makmak-mekmek teu maliré sakadang jarapah anu keur sedih naker pédah disebut pendék. Sakadang jarapah ngan bisa tungkul teu bisa pepeta. Kalah ngaléos teu puguh anu dijugjugna.

Teu karasa geuning sakadang jarapah téh leumpangna geus jauh. Malah mah manéhna ogé teu apal ayeuna téh keur aya dimana. Inget sotéh kagareuwahkeun ku sora beuteungna anu disada lantaran peurih nahan lapar.

Di satengahing lalampahanana, sakadang jarapah manggih tangkal jambu aér karesepna. Jaba keur meneran buahan leubeut pisan. Tapi geuning tangkalna téh mani laér naker. Mulungan anu ragragan, da galenjur naker jeung deuih geus rék baruruk. Nya tuntungna mah tangkal anu sakitu laérna téh diajrugan terus-terusan.

Bari nahan lapar, jambu aér nu ngagalolér didaharan bari teu weléh angger ngajrugan tangkalna. Unggal poé sakadang jarapah hantem wé ngajrugan tangkal jambu aér. Nepi ka teu karasa, kikituana téh geus aya kana dua bulanna. Nepi ka jambu aér anu laér tangkalna ogé bisa kaala buahna. Sakadang jarapah ogé reuwas kareureuhnakeun basa nempo awakna sorangan. Suku ngajangkungan. Beuheung milu manjangan.

Ayeuna mah euweuh deui nu bisa moyokan manéhna pendék. Da geuning tangkal anu sakumaha laérna gé bisa katepi. Bungbuahan anu aya ditempatna ayeuna, sakumaha laérna gé bisa kaala.

Tapi ninggang hiji mangsa, bungbuahan nu aya di tempatna ayeuna téh geus béak euweuh nyésa hiji-hiji acan. Sakadang jarapah téh jadi bingung ku dua ku tilu. Jol wé aya kereteg hayang titirah. Nya teu burung laksana, indit wé.

Barang nepi ka tempat asalna baheula, sakadang gajah langsung nyérénténg. Rék ngadu jajatén sigana mah.

“Manéh saha? Wani-wani ngadeukeutan lemah cai aing!” Ceuk sakadang gajah bari ngacung-ngacungkeun tulalé jeung gadingna.

“Kéla sakadang gajah! Ieu kuring sakadang jarapah, maenya tos teu émut?”

“Bohong siah manéh! Sakadang jarapah mah sukuna teu jangkung jeung beuheungna ogé henteu panjang cara manéh. Ngaku siah manéh téh saha?”

“Ieu kuring jarapah.”

Laju sakadang jarapah nyaritakeun lalampahanana harita nepi ka awakna bisa nepi ka siga ayeuna. Dikitukeun mah sakadang gajah téh teu loba cacarita deui. Ngeluk waé nu aya mah da kaéraan téa siga bueuk meunang mabuk.

“Keun waé ayeuna mah sakadang gajah, tong teuing jadi pikiran!”

“Tobat sakadang jarapah, tobaaat. Moal deui-deui moyokan anjeun. Ayeuna anjeun jangkungna geus ngaliwatan kuring. Hampura kuring sakadang jarapah, hampuraaaa.”

“Nya keun waé anu geus kaliwat mah tong teuing jadi pikiran. Ayeuna mah urang babarengan pikiran, kalakuan kitu téh ulah nepi ka kajadian deui.”

Dikitukeun mah sakadang gajah téh répéh. Ayeuna mah lamun aya anu manggih kadaharan téh tara didahar sosoranganan, éstu babarengan waé. Lamun aya bungbuahan anu laér tangkalna, sakadang jarapah anu ngalana. Lamun bungbuahanana hésé dibuka da teuas cangkangna, sakadang gajah anu meulahna. Pacogrégan anu kungsi kaalaman baheula, ayeuna geus tara kajadian deui. Sakadang jarapah jeung sakadang gajah hirupna éstu babarengan runtut-raut sauyunan.

***

Matéri Kuliah Umum Perdana Mahasiswa Anyar UPI 2015 dieusi Ku Bapa Prof. Dr. H. Susilo Bambang Yudhoyono

Ku Lita Utami

Rebo, 2 Séptémber 2015 Kampus UPI hégar ku datangna mantan Présidén anu ka-6, nya éta Bapa Prof. Dr. H. Susilo Bambang Yudhoyono. Anjeunna sumping ka ieu kampus pikeun méré matéri ka mahasiswa anyar 2015 sangkan bisa ngamotivasi para mahasiswa. Anapon matéri anu ditepikeunna miboga téma “Pendidikan Kedamaian Untuk Memperkokoh Jati Diri Bangsa”.

Ieu Kuliah Umum diayakeun di Gedung Gymnasium UPI, Bandung Jawa Barat. Réktor UPI Bandung Bapa Prof. Furqon, M.A. Ph.D ngahaturkeun nuhun ka bapa anu kasebatna SBY lantaran bisa nyempetkeun diri pikeun méré matéri Kuliah Umum ka mahasiswa anyar.

“Sim kuring ngahaturkeun nuhun ka mantan Présiden RI anu ka-6  Bapa Prof. Dr. H Susilo Bambang Yudhoyono sarta istrina Ibu Ani, anu dimana di tengah kasibukana parantos hadir dina ieu Kuliah Umum.” Ceuk Pa Furqon.

Lian ti éta, sumping ogé mantan Menteri Pendidikan jeung Kabudayaan Moch Nuh sarta mantan Menteri Sékrétaris  Negara Sudi Silalahi.

Dina ahir kecap, Pa SBY nyarita yén UPI bisa ngahasilkeun jalma-jalma anu suksés, bisa jadi pamingpin-pamingpin anu bisa ngarobah Indonesia di abad ka-21 ieu. “UPI… Jadilah pemimpin dalam Pendidikan Kedamaian”. Pokna.

Kertas

Karya Aditia Gunawan

pilakadar nilepan kertas jadi parahu

masrahkeun angkleungna kana kamalir cai

kana usum nu dideres cacarakan

kana sawal nu mulangkeun ka sarakan

pilakadar nilepan kertas jadi kapal

masrahkeun apungna kana getas jangjang

kana hiuk angin nu haroshos

kana palintangan pamayang

pilakadar nilepan kertas jadi lain nanaon

ngalakaykeun pirang-pirang kotrétan lawas

2012

SURAT SAGARA

Karya Ari Andriansyah

-Surat lawas keur Acéh-

Ka mana deui léngkah téh tujulna?

Lana temen raga kapahung leungiteun usum jeung halimun

Sabada lambak ngaremkeun raranggkang sarakan

Malidkeun purnama jeung matapoé

Di dieu, di lebah lilindu hahangit langit

Saban raga teu reureuh nyusud windu-windu nu lawas kakubur

Ti bugang ka bugang, rarangsak rasa, bangkarak harepan

Katut réwuan aweuhan jerit nu kakubur sarah cimata

Lunta deui, saban raga rumanggieung

Mapay-mapay gurat-gurit basisir takdir

Tapi ramo-ramo wanci teu kasampak dina kikisik

Di dieu, di lebah hahangru raraheut méga

Nu kasawang ukur sagara gudawang sapanjang hégak balébat

Boa langgeng ieu liwung laguning pati

Ngajemplang ti rarambu gunung ka tungtung tanjung

Lunta deui, saban raga jumarigjeug

Nyuay-nyuay babatang demi babatang

Tapi kalangkang bet nungtut ngeprul tina ringkangna

Ka mana deui léngkah téh paratna?

Lana temen raga katalimbeng meredong mongkléng

Boa di dieu saban raga istirah jeung tetengger ombak

Nguyup getih tina bugang séwang-séwang

Banjaran, 2007